Marcus Gurke
Marcus Gurke (1996), geboren in Alkmaar, opgegroeid in Breda en nu woonachtig en werkend in Antwerpen, navigeert door de delicate wisselwerking tussen toeval en keuze, waarbij hij de essentie van beide vastlegt in zijn werk.
Elk stuk dat hij creëert is een weerspiegeling van zijn innerlijke wereld, belichaamt een levendige dans van kleuren en de serene puurheid van witte ruimte – een weerspiegeling van de tumult en rust van het leven. Hij schrijft: “Ik leef in onophoudelijke strijd, verscheurd tussen tinten en de puurheid van wit op het doek. Kleur, een levendige symfonie, belichaamt voor mij de hartstocht van het leven, vrolijkheid, de tedere dans van de liefde, vloeibaarheid en verhalen van onuitgesproken romantiek. Terwijl wit en de tastbare gratie van het doek, de texturen en vouwen, mij omarmen in een rustige stilstand. Een moment in stilte, een heiligdom van vrede, een meditatieve mijmering – een kruispunt van pauze en progressie.”
Tijdens de werkperiode ”wachttijd” van KOP heb ik gewerkt aan twee picknicktafels, één schilderachtig drieluik en één tafel met een meer grafisch vormgegeven beeld, geplaatst in de publieke ruimte van Station Breda. Het project onderzoekt wat het betekent om te wachten, als kind, als volwassene, als mens onderweg. Wachten kan zwaar of licht voelen, lang duren of juist waardevol zijn. Ik zie het als een poëtische ruimte waarin tijd op meerdere manieren ervaren wordt.
De eerste tafel is visueel zichtbaar beïnvloed door de werksessies met de kinderen van Petje Af en verbeeldt ‘kinderlijk wachten’: de manier waarop fantasie, spel en creativiteit spontaan opkomen wanneer er even niets moet. In gesprekken en tekenopdrachten vroeg ik hen: wat gebeurt er als je moet wachten? Wat zie je, wat voel je, waar denk je aan? Hun reacties, vaak verrassend direct en poëtisch, vormden een belangrijk uitgangspunt in het maakproces. Deze samenwerking was voor mij essentieel: ik wilde geen werk maken over kinderen, maar met hen, op basis van gelijkwaardigheid en verbeeldingskracht. Op het heldere blauwe blad verschijnen grafische elementen, kleurvlakken en speelse motieven. Referenties aan spelletjes zoals Tetris, boter-kaas-en-eieren en schaakbordpatronen wekken herkenning op, maar laten ook ruimte voor nieuwe invulling. Deze tafel nodigt uit tot interactie: je mag erin verdwalen, spelen, iets verzinnen, of gewoon even niets doen, precies zoals kinderen zich op hun eigen manier verhouden tot de tijd.
De tweede tafel is juist verstild. In het midden straalt een zon, daar omheen ontvouwt zich een schilderachtig landschap met mensen die wachten, misschien op een trein, misschien op iets anders. De kleuren verlopen langzaam van koel naar warm en weer terug, als een zachte ademhaling door de dag. Deze tafel nodigt uit tot pauze: om te kijken, te voelen, te zijn. Ze biedt geen afleiding, maar ruimte voor aanwezigheid. Door met penseelstreken en kleurverlopen te werken, breng ik hier het wachten terug tot een verstild, zintuiglijk moment.
In mijn praktijk speelt wachten een fundamentele rol. Ik werk normaal met vele verschillende materialen, laag over laag. Het wachten zit in het droogproces, in het ontstaan van ideeën, in het zoeken naar het juiste ritme tussen handeling en reflectie. Ook het materiaal vraagt om tijd: om gezien, begrepen en bevraagd te worden. Ik zie het atelier als een plek waar tijd mag vertragen, waar niet alles meteen hoeft te kloppen en waar het onaffe of lege ook betekenisvol mag zijn. Wachttijd brengt dat proces naar buiten: een werk waarin langzaam kijken, voelen en verbeelden een plek krijgen in de publieke ruimte — niet als luxe, maar als noodzaak.
Tussen de twee tafels ontstaat geen tegenstelling, maar een dialoog. Wachten is niet één ervaring, maar een spectrum. Het is een reflectie op het leven tussen twee momenten in; fragiel, vol verwachting en altijd in beweging. Soms zoek je afleiding, soms zoek je stilte en beiden zijn waardevol. Met Wachttijd wil ik ruimte maken voor die nuance: een moment van pauze in de haast van het dagelijks leven, waarin je opnieuw kunt kijken naar je omgeving, naar anderen en naar jezelf.
